«Ὤδινεν ὄρος καί ἔτεκεν μῦν»
Μιά ταπεινή προσέγγιση στό κείμενο τῆς ἐνημερώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης πρός τόν Ἑλληνικό λαό
(Φεβρουάριος 2017)
Μέ ἐν Χριστῷ πόνο, ἐνδιαφέρον, ἀγωνία, δάκρυα, σεβασμό καί ἀγάπη, περιμέναμε τό κείμενο τῆς ἐνημερώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (27-1-2017) γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης τοῦ 2016. Περιμέναμε νά συμφωνεῖ τό κείμενο αὐτό μέ τό κείμενο, πού ἐνέκρινε τόν Μάϊο τοῦ 2016 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἔκανε διορθώσεις στά προσυνοδικά κείμενα, πού ἐνεκρίθησαν ἀπό τήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν Ἰανουάριο τοῦ 2016. Ἡ Ι.Σ.Ι. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπέλεξε 24 ἀρχιερεῖς της, σύν τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Ἱερώνυμο, γιά νά τήν ἐκπροσωπήσουν στήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης τοῦ 2016, μέ τήν ἐντολή νά ὑποστηρίξουν τίς διορθώσεις τῆς Ι.Σ.Ι. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ σθένος καί χωρίς ὑποχωρήσεις σέ θέματα ὀρθοδόξου θεολογίας, πίστεως, ἤθους καί ζωῆς. Ὅμως, στή «Σύνοδο» τῆς Κρήτης 2016 ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ψήφισε καί ὑπέγραψε τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις ἀπ’αὐτές, πού ἀπεφασίσθησαν καί ὑπεγράφησαν ἀπό τήν Ι.Σ.Ι. τοῦ Μαΐου 2016. Στή συνέχεια, στίς 27-1-2017, ἦλθε ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νά ἀναιρέσει ἔμμεσα τίς ἀποφάσεις τῆς Ι.Σ.Ι. τοῦ Μαΐου 2016, μέ τήν ἔκδοση καί κυκλοφόρηση τοῦ κειμένου «Πρός τόν λαό», ὕστερα ἀπό ἀπόφαση τῆς Ι.Σ.Ι. τοῦ Νοεμβρίου 2016.
Σκοπός μας, βέβαια, δέν εἶναι νά κουράσουμε, λεπτολογῶντας καί φλυαρῶντας. Ὅποιος πράγματι ἐνδιαφέρεται νά πληροφορηθεῖ «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές» καί τήν πραγματικότητα τῆς ἀληθείας τῶν γραφομένως μας ἐδῶ, μπορεῖ νά συγκρίνει τά προαναφερθέντα τρία κείμενα τοῦ Μαΐου 2016, τοῦ Ἰουνίου 2016 καί τοῦ Ἰανουαρίου 2017, ἐπικαλούμενος τόν θεῖο φωτισμό καί τίς πρεσβεῖες τῶν θεολόγων ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ταπείνωση καί ἀγάπη. Ἐλπιζουμε ὅτι θά ἐξάξει (βγάλει) τά κατάλληλα θεολογικά συμπεράσματα πρός σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του καί πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Θέλουμε τώρα ταπεινῶς, υἱϊκῶς καί εὐσεβάστως νά σχολιάσουμε ὁρισμένες ἐκφράσεις τῆς ἐνημερώσεως τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου πρός τόν Ἑλληνικό λαό (27-1-2017)[1], ὥστε νά κατανοηθεῖ ἀπό κάθε καλοπροαίρετο ὀρθόδοξο χριστιανό καί χριστιανή ἡ ἀσυνέπεια, ἡ ἀσάφεια, ἡ ἀπόκρυψη ἀληθειῶν ἀπό τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, τῶν πιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσων ἀποφασίσθηκαν τόν Μάϊο καί τόν Ἰούνιο τοῦ 2016.
Α) Γράφεται στήν πιό πάνω ἀναφερομένη ἐνημέρωση πρός τόν Ἑλληνικό λαό : «Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπευθύνεται σέ ὅλους τούς πιστούς προκειμένου νά τούς ἐνημερώσει γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία συνῆλθε τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 στήν Κρήτη».
Ἡ λεγομένη ἀπό πολλούς «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού συνῆλθε τήν Παντηκοστή τοῦ 2016 στήν Κρήτη, δέν ἦταν στήν πραγματικότητα οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Προσυνοδικῶν Διασκέψεων, πού προηγήθηκαν τῆς Διευρυμένης αὐτῆς Συνάξεως τῶν ἁγίων Προκαθημένων καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν ἦταν «Ἁγία» ἡ Σύναξις αὐτή, διότι δέν ἦταν «ἑπομένη τοῖς ἁγίοις Πατράσι» (δέν ἀκολούθησε τήν θεολογία, τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν γνώση τῶν λόγων τῶν ὄντων καί τήν θεία ἔλλαμψη τοῦ ἀκτίστου φωτός (θέωση), πού εἶχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῶν παρελθόντων αἰώνων). Δέν ἀκολούθησε ἡ Σύναξις αὐτή τους Ἁγίους Πατέρες οὔτε τυπικῶς οὔτε οὐσιαστικῶς. Διότι, ἡ Σύναξις αὐτή ἀνεγνώρισε ὡς κανονικές Ἐκκλησίες τόν Παπισμό, τόν Προτεσταντισμό, τόν Μονοφυσιτισμό, τόν Μονοενεργητισμό, τόν Μονοθελητισμό, τόν Νεστοριανισμό, καί ἄφησε περιθώρια γιά τήν ἀναγνώριση τῶν προαναφερθεισῶν αἱρέσεων ὡς νομίμων παραδόσεων καί δρόμων πρός τόν ἴδιο Θεό, στόν ὁποῖο δῆθεν πιστεύουν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς.
Δέν ἦταν «Μεγάλη» ἡ Σύναξις τῆς Κρήτης τοῦ 2016, διότι ἀπό τούς ὀκτακοσίους δέκα (810) κανονικούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, πού ὑπάρχουν σήμερα σέ ὅλες τίς κανονικές Ὀρθόδοξες Τοπικές Ἐκκλησίες στόν πλανήτη Γῆ, ἐκκλήθησαν νά συμμετάσχουν στήν Σύναξη τῆς Κρήτης μόνο ἑκατόν ἐξῆντα (160) Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν δικαίωμα μόνο νά ὑπογράψουν τίς προειλημμένες ἀποφάσεις τῆς Διασκέψεως τῶν Ἁγίων Προκαθημένων τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Ἰανουαρίου 2016. Δέν εἶχαν δικαίωμα ψήφου ἤ ἐλευθέρου λόγου στήν Σύναξη τῆς Κρήτης οἱ 160 Ἐπίσκοποι, ἀλλά μόνο οἱ δέκα (10) ἅγιοι Προκαθήμενοι τῶν δέκα Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἑπομένως, οὔτε Ὀρθόδοξη Συνοδικότητα εἶχε ἡ Σύναξις τῆς Κρήτης, σύμφωνα μέ τά προηγούμενα, οὔτε δεσμεύουν ὅλες τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες οἱ ἀποφάσεις της.
Τά ἀποτελέσματα τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης εἶναι διασπαστικά τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐξαιτίας της ἔχουν δημιουργηθεῖ τρεῖς διαφορετικές πρακτικές μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία :
α) Ἡ πρώτη πρακτική εἶναι αὐτή, πού πιστεύουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι δηλαδή οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης τοῦ 2016 εἶναι ἐμπνευσμένες ἀπό τήν Χάρη τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.
β) Ἡ δεύτερη πρακτική εἶναι αὐτή, πού πιστεύουν οἱ σχισματικοί παλαιοημερολογῖτες, οἱ οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές καί οἱ ἀποτειχισμένοι χριστιανοί, ὅτι πρέπει δηλαδή ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί νά διακόψουμε ἀμέσως τό μνημόσυνο ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, πού ὑπέγραψαν τίς ἀποφάσεις τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης. Οἱ ἀνωτέρω, μή ἐφαρμόζοντας ὀρθῶς, ἱεροκανονικῶς καί ἁγιοπατερικῶς τό μέτρο καί τό δικαίωμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου, ἔχουν καταλήξει σέ σχισματικές καταστάσεις.
γ) Ἡ τρίτη πρακτική εἶναι αὐτή, πού πιστεύουν οἱ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ὅτι δηλαδή πρέπει νά παραμείνουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ζωντανά μέλη της, νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ἀλλάξουμε τίς ἀποφάσεις τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης μέ συνοδικό, θεολογικό, κηρυκτικό καί ἐνημερωτικό τρόπο, καί νά ἐφαρμοσθεῖ, προαιρετικά, μέ τόν ὀρθό, ἱεροκανονικό καί ἁγιοπατερικό τρόπο, τό ἔσχατο μέτρο καί δικαίωμα τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τῶν ὀνομάτων τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων στίς ἱερές Ἀκολουθίες καί στίς Θεῖες Λειτουργίες, χωρίς, βεβαίως, σχισματικές τάσεις.
Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τήν τρίτη πρακτική, διότι πιστεύουμε ὅτι γιά τώρα εἶναι ἡ πιό ἐνδεδειγμένη. Ἀργότερα, θά δοῦμε τί θά χρειασθῆ νά πράξουμε.
Παρακαλοῦμε, τέλος, τούς Οἰκουμενιστές καί τούς οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές νά ἀκολουθήσουν τήν τρίτη πρακτική, ὥστε νά εἴμαστε ἑνωμένοι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καί ἐκκλησιαστικά.
Ἕνας λόγος, πού μᾶς πείθει, ὅτι ὅσοι ἀκολουθοῦμε τήν τρίτη πρακτική θεολογική κατεύθυνση καί δρόμο, εἶναι ἡ πιό σωστή πρός τό παρόν, ἡ πιό παραδοσιακή, ἡ κατά Θεόν πρακτική ὁδός, εἶναι ὅτι, ἐπισήμως, μέ συνεντεύξεις, ὁμιλίες καί δημοσιογραφικές δηλώσεις τους, ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν πρώτη καί τήν δεύτερη πρακτική ὁδό, δηλ. οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ οὐ κατ’ἐπιγνωσιν ζηλωτές, ζητοῦν ἀπό τούς κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές, τά ζωντανά μέλη τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ἀποτειχιστοῦν, νά βγοῦν, διαμαρτυρόμενοι, ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀφοῦ δέν ἀναπαύονται ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού, ὅπως λέγουν, κυριαρχεῖ στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. «Ἀφοῦ δέν ἀναπαύεσθε μέ τόν Οἰκουμενισμό, νά φύγετε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά κάνετε μιά δική σας «καθαρή Ἐκκλησία» καί νά μᾶς ἀφήσετε ἥσυχους, ἀντί νά εἶστε μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τήν θέλουμε νά εἶναι καί νά πορεύεται, καί νά προκαλεῖτε σύγχυση, διαμαρτυρίες, ἀνησυχίες, φανατισμούς, διχοστασίες, σχίσματα, φονταμενταλισμούς, μισαλλοδοξίες καί λοιπά προβλήματα».
Οἱ οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές μᾶς λέγουν ἐπισήμως ὅτι «εἰς μάτην (μάταια), ματαιοπονεῖτε μέ τόν χαρτοπόλεμο καί τόν γραπτό πόλεμο, πού κάνετε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ Οἰκουμενιστές εἶναι ἀμετάπειστοι καί ἀμετανόητοι αἱρετικοί καί θέλουν ὁπωσδήποτε νά κάνουν τήν ἕνωση μέ τίς χριστιανικές κοινότητες, πού εἶναι αἱρετικές αἰῶνες τώρα μέχρι σήμερα, καί μέ τόν διαθρησκειακό συγκρητισμό θέλουν νά ἑνωθοῦν καί μέ ὁλες τίς ἄλλες θρησκεῖες καί πνευματικά δαιμονικά σχήματα καί κοινότητες. Ἦλθε πλέον ἡ κατάλληλη ὥρα νά ἐφαρμόσετε στήν πράξη τό ἀντιοικουμενιστικό σας φρόνημα, τή ζωή καί τήν χριστιανική σας ἰδιότητα».
Κατ’ἀρχήν, τὸ οὐσιαστικὸ «ἀποτείχισις» παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀποτειχίζω, τὸ ὁποῖο, σύμφωνα μὲ τὰ Λεξικὰ, σημαίνει «ὀχυρώνω, ἀποκλείω διὰ τείχους, ἐγείρω μεσότοιχον». Ἑπομένως, καὶ ἡ λέξη «ἀποτείχισις» σημαίνει «ἀποκλεισμὸς διὰ τείχους, ὀχύρωσις». Τὸ δὲ τεῖχος, ποὺ ὑψώνει κανεὶς, γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ, καλεῖται ἀποτείχισμα. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα ἡ ἔννοια αὐτὴ τῆς ἀποτειχίσεως σημαῖνει ὅτι ὑψώνει κανείς ἕνα τεῖχος, γιά νά προστατευθεῖ ἀπό τόν κίνδυνο τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Δεύτερον, ἡ ἀποτείχιση δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνεται ὡς χωρισμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ὡς χωρισμός ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς ψευδεπισκόπους. Εἶναι κατασταλαγμένο ἐκκλησιολογικὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ, πού ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἐκεῖ, ποὺ ὑπάρχουν ἐπίσκοποι καὶ πατριάρχες αἱρετικοί καί οἰκουμενιστές. Καί τρίτον, τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι, σύμφωνα μέ τόν 15ο Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἐπί ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Πατριάρχου Κων/λεως (861 μ.Χ.)[2] αὐτοὶ, ποὺ ἀποτειχίζουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τέτοιους δῆθεν ἐπισκόπους, ποὺ κηρύσσουν αἵρεση, ὄχι μόνο δὲν ὑπόκεινται στὶς ποινὲς, ποὺ ἐπιβάλλουν προηγούμενοι κανόνες, δηλαδὴ στὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως, ἀλλὰ πρέπει ἐπὶ πλέον νὰ τιμῶνται μὲ τὴν πρέπουσα τιμὴ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, διότι ἀποτειχίσθηκαν, δηλαδὴ χωρίσθηκαν μὲ τὸ τεῖχος τῆς ἀληθείας, ὄχι ἀπὸ ἐπισκόπους, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπισκόπους, καὶ διότι, ὄχι μόνο δὲν προκαλοῦν σχίσμα καὶ διαιρέσεις, ἀλλὰ σπεύδουν, ἐπείγονται νὰ γλυτώσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ σχίσματα καὶ διαιρέσεις, ποὺ προκαλοῦν οἱ ψευδεπίσκοποι[3].
Δέν θά τούς κάνουμε, λοιπόν, τήν χάρη νά βγοῦμε ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως θέλουν δηλαδή καί οἱ δύο αὐτές «ἐκκλησιαστικές παρατάξεις», οἱ οἰκουμενιστές καί οἱ οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές καί νά προχωρήσουμε σέ σχίσματα καί δημιουργία ἄλλων ἐκκλησιῶν, ἀλλά θά παραμείνουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ζωντανά μέλη Της. Διότι, πιστεύουμε στόν οἰκουμενικό θεολόγο καί ποιμένα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν οὔτε οἰκουμενιστής οὔτε οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτής, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος στούς σχισματικούς, λέγει διαχρονικά περίπου τά ἑξῆς : «Δέν πρέπει νά κάνουμε σχίσματα, θρησκευτικές ἐξωεκκλησιαστικές παρατάξεις καί κόμματα, μέσα κι ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι αὐτά εἶναι βλασφημίες κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ὁποῖες, σύμφωνα μέ τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, δέν πρόκειται νά συγχωρεθοῦν σ’αὐτούς, πού τίς προκαλοῦν, εἰς τόν αἰῶνα τόν ἅπαντα. Ὅποιος σχίζει τήν Ἐκκλησία καί κάνει κόμματα, μέσα κι ἔξω ἀπ’αὐτήν, δέν πρόκειται νά συγχωρεθεῖ, νά σωθεῖ καί ν’ἁγιάσει, ἔστω κι ἄν χύσει τό αἷμα του μαρτυρικῶς γιά τόν Χριστό. Τό σχῖσμα εὔκολα δημιουργεῖται καί καταλήγει στήν αἵρεση, ὅμως, πάρα πολύ δύσκολα καταργεῖται καί ἐξαλείφεται»[4].
Δέν πρέπει, βέβαια, νά μᾶς διαφεύγει καί μία ἀπό τίς ἀποφάσεις-δεσμεύσεις, πού θεσπίσθηκε ἀπό τήν Σύναξη τῶν Ἁγίων Προκαθημένων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Μαρτίου 2014, σύμφωνα μέ τήν ὁποῖα «ὅλες οἱ ἀποφάσεις τῆς μελλούσης (τότε) «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου 2016, πρέπει ὑποχρεωτικά νά εἶναι μόνο ὁμόφωνες. Ἄν μία Τοπική Ἐκκλησία διαφωνήσει, ἀρνηθεῖ νά ὑπογράψει ἕνα κείμενο καί βάλει δικαίωμα ἀρνησικυρίας (βέτο), τότε ὁποιαδήποτε κι ἄν εἶναι ἡ ἀποφαση τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, θεωρεῖται ἄκυρη, ὡς μή ἰσχύουσα». Αὐτή ἡ ἀπόφαση-δέσμευση τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῶν Ἁγίων Προκαθημένων, ἔχει ἀκυρώσει, ὡς μή ἰσχύουσες, ὅλες τίς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης 2016 τῶν δέκα (10) Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού ἔλαβαν μέρος σ’αὐτήν. Διότι, οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες-Πατριαρχεῖα τῆς Ρωσίας, τῆς Γεωργίας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ἀντιοχείας, δέν ἔλαβαν μέρος καί ἀπέρριψαν κατηγορηματικῶς ὅλες τίς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης 2016.
Ὅμως, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν εἰσήγησή του στήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων τόν Ἰανουάριο 2016[5], καί οἱ σύν αὐτῷ ὁμόφρονές του, γνωρίζοντας ὅτι μιά τέτοια ἀπόφαση περί ὁμοφωνίας θά ὁδηγοῦσε τήν λεγομένη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης σέ ἀδιέξοδο καί θά διέλυε τίς ἐργασίες της, κατεπάτησε τήν ἀνωτέρω Πανορθόδοξη ἀπόφαση, περιορίζοντας τήν ὁμοφωνία μόνο στούς παρόντες κατά τίς ἐργασίες τῆς «Συνόδου» καί ἀλλοιώνοντας τό πραγματικό καί ἀκριβές νόημά της, διότι καθιέρωσε τήν ἀρχή ὅτι, ἐὰν μία ἢ περισσότερες ἀντιπροσωπίες διαφωνήσουν σέ μία συγκεκριμένη πρόταση καὶ διατυπώσουν δική τους πρόταση, τότε πρέπει νὰ καταβληθεῖ προσπάθεια ἀποδοχῆς αὐτῆς τῆς γνώμης ἢ προτάσεως ἀπὸ τίς ἀντιπροσωπίες. Σέ περίπτωση, ὅμως, κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐπιτευχθεῖ συναίνεση (consensus) ἐπὶ τῆς ἀντιπροτάσεως, τότε ἡ διαφωνία αὐτή, ἐφ’ ὅσον οἱ διαφωνοῦντες ἐπιμένουν, καταγράφεται, ἀλλὰ δὲν ἀκυρώνει τὴν ἀρχικὴ θέση, πρὸς τήν ὁποῖα ὑπῆρξε ἡ διαφωνία, καὶ οἱ διαφωνοῦντες ὑπογράφουν τὸ ἀρχικὸ κείμενο, καταγράφοντας, ἐὰν θέλουν, τὴν διαφωνία τους.
Β) Γράφεται στήν ἐνημέρωση τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τόν Ἑλληνικό λαό : «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καταδικάζει τούς διωγμούς, τήν ἐκδίωξη καί δολοφονία μελῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, τόν ἐξαναγκασμό σέ ἀλλαγή θρησκευτικῆς πίστεως, τήν ἐμπορία προσφύγων, τίς ἀπαγωγές, τά βασανιστήρια, τίς ἀπάνθρωπες ἐκτελέσεις, τίς ὑλικές καταστροφές. Ἰδιαίτερα ἐκφράζει τήν ἀγωνία Της γιά τήν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν καί ὅλων τῶν διωκωμένων μειονοτήτων στήν Μέση Ἀνατολή καί σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ κόσμου».
Ἀξίζουν συγχαρητήρια καί ἔπαινος στούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τό θάρρος, τήν στερρά ὁμολογία καί τήν ἀνιδιοτελῆ εἰλικρίνεια, πού δεικνύουν στήν παραπάνω παράγραφο. Ὅμως, θά θέλαμε νά εἶχαν προσθέσει στό τέλος τῆς παραγράφου, ὡς συνέχεια, ὅτι ἡ ἐξωτερική πολιτική τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἔχει δύο ἄξονες : α) Τήν παγκόσμια διάδοση τοῦ μουσουλμανισμοῦ μέ κάθε μέσο, καί β) τήν παγκόσμια διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ κάθε μέσο, ἰδίως στίς χριστιανικές χῶρες τοῦ πλανήτη Γῆ. Ἰδίως, πρέπει νά φύγουν ὅλοι οἱ κάτοικοι-πολῖτες ἀπό τήν Συρία καί τήν Μέση Ἀνατολή, Ἄραβες, Σύριοι καί Παλαιστίνιοι, γιά νά κατοικήσουν στά μέρη αὐτά οἱ Σιωνιστές, οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Μασόνοι, ὥστε νά στηθεῖ τό μεγάλο κράτος τοῦ Ἰσραήλ, ὡς παγκόσμια αὐτοκρατορία. Θά ἔπρεπε οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Δ.Ι.Σ. νά στηλιτεύσουν στό σημεῖο αὐτό τούς κυρίους ὑπευθύνους γιά τήν παγκόσμια τρομοκρατία καί μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Γῆς, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά μειώσουν τελικά σέ πεντακόσια (500) ἑκατομμύρια τούς ἀνθρώπους, πού θά ζοῦν πάνω στή Γῆ, ἀπό ὀκτώ (8) δισεκατομμύρια, πού ζοῦν σήμερα.
Γ) Γράφεται στήν ἐνημέρωση πρός τόν Ἑλληνικό λαό ἀπο τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος : «Ὁ διάλογος κυρίως μέ τούς ἑτεροδόξους χριστιανούς (ἄλλες χριστιανικές ὁμολογίες – αἱρέσεις) γίνεται μέ βάση τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας νά μαρτυρεῖ πρός κάθε κατεύθυνση τήν ἀλήθεια καί τήν ἀποστολική πίστη. Ἔτσι γίνεται γνωστή σέ αὐτούς ἡ γνησιότητα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ἡ ἀξία τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, ἡ λειτουργική ἐμπειρία καί ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ διάλογοι δέν σημαίνουν οὔτε καί θά σημαίνουν ποτέ ὁποιονδήποτε συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως»… «Ἡ Ἐκκλησία ἀναμένει πάντοτε τήν ἐπιστροφή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἑτεροδόξων καί ἀλλοδόξων σέ Αὐτήν».
Ἔχουν γίνει διάλογοι ἐδῶ καί ἑκατό (100) χρόνια, οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν τούς ἀντιπροσώπους, θεολόγους καί κληρικούς τῆς Ὀρθοδοξίας, σέ ἀνεπίτρεπτους συμβιβασμούς καί ὑποχωρήσεις σέ θέματα Θείας Λατρείας, Θείου ὀρθοδόξου δόγματος καί ὀρθοδόξου διοικήσεως καί συνοδικότητος. Δηλ. οἱ ἀντιπρόσωποι αὐτοί, ἐκτός φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, σχεδόν πρόδωσαν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γενικώτερα.
Γιά νά μήν χαρακτηρισθοῦμε μισαλλόδοξοι, φονταμενταλιστές, γραφικοί, ὁπισθοδρομικοί καί συντηρητικοί, καί γιά νά μήν κατηγορηθοῦμε ὅτι ἐπικαλούμαστε «φανταστικούς λόγους δογματικῆς ἀκριβείας», θά παραθέσουμε ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ Καππαδόκη Ἁγιορείτη «Χαριτωμένες Διδαχές», ἐπιμέλεια Σωτήρης Λυσίκατος, ἐκδόσεις «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 48-57. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἁγιοκατατάχθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015. Ὁπότε, αὐτά, πού εἶπε καί ἔγραψε, εἶναι ἐγκεκριμμένα ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
Μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι θά σωθοῦνε;
Κάποιος καθολικός (παπικός) ρώτησε τόν Γέροντα Παΐσιο : «Μόνο οἱ ὀρθόδοξοι εἶναι κοντά στόν Θεό καί μόνο αὐτοί θά σωθοῦνε; Ὁ Θεός εἶναι μέ ὅλο τόν κόσμο».
Γ. Παΐσιος : «Ἐσύ μπορεῖς νά μοῦ πεῖς πόσος κόσμος εἶναι κοντά στόν Θεό; Ἔχουμε διαφορές. Εἴμαστε φυσικά παιδιά τοῦ ἑνός Πατέρα, ἀλλά μερικά μένουν στό σπίτι καί μερικά γυρίζουν ἔξω (ἀπό τό σπίτι)».
2) Δέν εἶναι ὅλες οἱ θρησκεῖες τό ἴδιο.
Αὐθάδης ἐπιχειρηματίας παρενέβη σέ διάλογο, πού εἶχε ὁ Γέροντας Παΐσιος γιά τήν Ὀρθοδοξία : «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές, τό ἴδιο εἶναι»!
Ὁ Γέροντας ἀγρίεψε, ὕψωσε τόν τόνο τῆς φωνῆς του.
Γ. Παΐσιος : «Βρέ, εὐλογημένε, ἄν ἦταν ὅλες οἱ θρησκεῖες τό ἴδιο, γιατί ὁ Χριστός ἦρθε καί ἵδρυσε νέα θρησκεία; Λυποῦμαι τά ἔξοδά σου, γιά νά ἔρθεις στό Ἅγιον Ὄρος καί νά μᾶς πεῖς αὐτή τήν βλακεία».
3) Ὁ ἁγιασμός τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν καθολικῶν (παπικῶν).
«Σέ ἕναν καθολικό, πού εἶχε καλή διάθεση, εἶπα : «Μία ἀπό τίς σπουδαιότερες διαφορές μας εἶναι αὐτή. Ἐσεῖς βάζετε τόν ἐγκέφαλο, ἐμεῖς (οἱ Ὀρθόδοξοι) βάζουμε τήν πίστη… Μέ τήν λογική σας, περιορίζετε τήν θεϊκή δύναμη, γιατί τήν Θεία Χἀρη τήν πετᾶτε στήν ἄκρη. Ἐσεῖς στόν ἁγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, γιά νά μή χαλάσει. Ἐμεῖς (οἱ Ὀρθόδοξοι) στά χαλασμένα ρίχνουμε ἁγιασμό, γιά νά γίνονται καλά. Πιστεύουμε στήν Χάρη, πού ἁγιάζει, καί ὁ ἁγιασμός κρατάει καί διακόσια (200) καί πεντακόσια (500) χρόνια˙ δέν χαλάει ποτέ».
4) Ὁ ὀρθολογισμός τῶν καθολικῶν (παπικῶν).
Γ. Παΐσιος : «Ἡ λογική κάνει πολύ κακό, ὅταν πάει κανείς νά ἐξετάσει μέ αὐτήν τά θεῖα, τά Μυστήρια, τά θαύματα. Οἱ καθολικοί, μέ τήν λογική τους, ἔφθασαν νά ἐξετάσουν τήν Θεία Κοινωνία στό Χημεῖο, γιά νά δοῦν, ἄν πράγματι εἶναι Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, μέ τήν πίστη τους, ἔβλεπαν Σάρκα καί Αἷμα στήν Ἁγία Λαβίδα. Σέ λίγο θά φθάσουν νά περνοῦν τούς Ἁγίους ἀπό τίς ἀκτίνες, γιά νά διαπιστώσουν τήν ἁγιότητά τους».
5) Πρόσκληση ἀπό τόν Πάπα.
Ἀμερικανίδα καθηγήτρια διεβίβασε σέ Ὀρθόδοξο κληρικό τήν ἐπιθυμία τοῦ Πάπα νά προσκαλέσει τόν Γέροντα Παΐσιο καί τόν Γέροντα Πορφύριο νά πᾶνε στό Βατικανό. Ἡ ἀπάντηση καί τῶν δύο ἦταν ἡ ἑξῆς : «Ὄχι, δέν μποροῦμε νά πᾶμε. Διότι, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία (αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ) καί ὁ Πάπας δέν εἶναι ἕτοιμοι. Ἔχουν πολύ ἐγωισμό. Ὄχι μόνο θέλουν νά μᾶς ὑποτάξουν, ἀλλά καί δέν πιστεύουν ὅτι ἔχουμε τήν ἀλήθεια ἐμεῖς (οἱ Ὀρθόδοξοι). Δέν χρειάζεται νά πᾶμε. Καλύτερα θά βοηθήσουμε τήν ὑπόθεση μέ τήν προσευχή μας».
6) Γιά τίς συμπροσευχές.
«Γιά νά συμπροσευχηθοῦμε μέ κάποιον, πρέπει νά συμφωνοῦμε στήν πίστη».
7) Ἡ ταραμοσαλάτα.
Γ. Παΐσιος : «Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος (θόρυβος), καί νομίζουν ὅτι θά προβάλλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν ταραμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους».
8) Τά θαύματα τῶν θρησκειῶν.
Γ. Παΐσιος : «Ὑπάρχει διαφορά στά θαύματα τῆς θρησκείας μας καί ἐκεῖνα τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Καί ὁ Χότζας κάνει θαύματα μέ τίς διάφορες μαγεῖες. Ἐπιδιώκει νά δεῖ τό φῶς. Ἐνῶ ἐμεῖς (οἱ Ὀρθόδοξοι), ὅταν ὁ Διάβολος μᾶς δίνει φῶς καί μᾶς στέλνει λάμψεις, τοῦ γυρίζουμε τίς πλάτες. Ἄλλοι πάλι δένουν τήν μύτη καί τεντώνουν τά αὐτιά τους, τρίβουν τά μάτια τους καί μετά ἔχουν παραισθήσεις. Ἐμεῖς ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τό θαῦμα καί δέν συνεργαζόμαστε μέ τόν Διάβολο, ἀλλά τόν πολεμᾶμε μέρα-νύκτα».
9) Γιά τούς Ἀντιχαλκησονίους (Μονοφυσῖτες, Μονοενεργῖτες, Μονοθελῆτες).
Γ. Παΐσιος : «Αὐτοί δέν λένε ὅτι δέν κατάλαβαν τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀλλά ὅτι οἱ Πατέρες δέν τούς κατάλαβαν. Δηλαδή σά νά ἔχουν αὐτοί δίκαιο καί τούς παρεξηγήσανε».
10) Τά ἀσκητικά κείμενα τῶν Ἰνδῶν.
Ὅταν ὁ Γ. Παΐσιος διάβασε τό ἀσκητικό κείμενο τῶν Ἰνδῶν, τήν Μπαγκαβάτ-Γκιτά (=θεῖο ἄσμα), εἶπε : «Εἶναι ἕνα πατερικό ἀσκητικό κείμενο, γραμμένο… ἀπό τόν Διάβολο».
Βλέπουμε συμπερασματικά ὅτι οἱ διάλογοι, διαχριστιανικοί, διαθρησκειακοί καί συγκρητιστικοί, δέν ὁδήγησαν παρά μόνο σέ τραγικά ἀδιέξοδα. Μόνο ἡ προσευχή θά φωτίσει ὁρισμένους καλοπροαιρέτους ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους νά ἐπιστρέψουν ἐν μετανοίᾳ στήν ἀληθινή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, Σῶμα Χριστοῦ καί κοινωνία θεώσεως (ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς). Αὐτή εἶναι καί ἡ γνώμη τόσο τοῦ ἁγίου Παϊσίου Καππαδόκη Ἁγιορείτη, ὅσο καί τοῦ ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη.
Μερικοί μεταπατερικοί, αἱρετικοί θεολόγοι συγκρίνουν, δυστυχῶς, τόν ἅγιο Παΐσιο μέ τόν ἅγιο Πορφύριο καί ὑποτιμοῦν τόν πρῶτο, ἐνῶ ὑπερτιμοῦν τόν δεύτερο. Σ’αὐτό τό θέμα, ἄς δοῦμε τί λέγει στό βιβλίο του «Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὡς ἐμπειρικός θεολόγος», ἔκδοση Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Λιβαδειά 2016, σελίδες 239-241, ὁ Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος Βλάχος : «Βρίσκω δέ τήν εὐκαιρία νά σημειώσω ὅτι τόν τελευταῖο καιρό ἄκουσα μιά ἄποψη, ἡ ὁποία εἶναι λανθασμένη. Μερικοί συγκρίνουν τόν π. Παΐσιο μέ τόν π. Πορφύριο, καί ὑποτιμοῦν τόν πρῶτο, ἐνῶ ὑπερτιμοῦν τόν δεύτερο. Ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ π. Πορφύριος εἶναι μεγάλη φυσιογνωμία, αὐτός εἶναι μεγάλος ἅγιος, γιατί εἶχε μεγάλη ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους καί κινεῖτο σέ μεγάλα πνευματικά ἐπίπεδα, ὅπως φαίνεται σέ προφορικούς λόγους του, πού διασώθηκαν, ἐνῶ ὁ π. Παΐσιος, ὡς ἀσκητής, ἦταν ζηλωτής καί δέν εἶχε τήν μεγαλωσύνη καί εὐρύτητα τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Μάλιστα, τήν θεολογία τοῦ π. Πορφυρίου τήν χρησιμοποιοῦν καί τήν ἐκμεταλλεύονται μερικοί λεγόμενοι μεταπατερικοί θεολόγοι, γιά νά ποῦν ὅτι αὐτή ἡ θεολογία τῆς ἀγάπης εἶναι ἐκείνη, πού ἀναπαύει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, καί τήν ἀντιπαραθέτουν πρός τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τοῦ π. Παϊσίου.
Νομίζω ὅτι σφάλλουν ὅσοι ὑπερτιμοῦν κάποιον ἅγιο καί ὑποτιμοῦν κάποιον ἄλλο, γιατί ὁ καθένας τους ἔχει τά δικά του πνευματικά χαρίσματα, πού ἀναπαύει τούς ἀνθρώπους. Τέτοιες προτιμήσεις, μεταξύ τῶν Μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔκαναν οἱ Χριστιανοί τόν 11ο αἰῶνα, καί τότε ἡ Ἐκκλησία καθόρισε τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, γιά νά δείξη τήν ἑνότητα, πού ὑπῆρχε μεταξύ τους, παρά τά ἰδιαίτερα προσόντα, πού εἶχε ὁ καθένας τους.
Κάθε ἅγιος ἔχει τόν δικό του τρόπο ἔκφρασης, ἔχει διάφορα χαρίσματα καί ἀκόμη ἔχει νά ἀντιμετωπίση στήν ζωή του διαφορετικά προβλήματα, ἀλλ’ ὅμως ἡ ἐμπειρία τῆς θείας Χάριτος εἶναι κοινή σέ ὅλους. Συμβαίνει ὅ,τι καί μέ τά φυτά, πού ὑπάρχουν σέ ἕναν ἀνθόκηπο ἤ σέ ἕνα περιβόλι. Ὅλα τά φυτά εἶναι φυτευμένα στό ἴδιο χῶμα, δέχονται τά ἴδια στοιχεῖα, τό ἴδιο νερό, ἀλλά ἀναπτύσσουν διάφορα ἄνθη, παράγουν διαφορετικούς καρπούς, πού ἀποτελοῦν τήν ὀμορφιά τοῦ κήπου ἤ τοῦ περιβολιοῦ.
Καί οἱ δύο σύγχρονοι ἅγιοι, π. Πορφύριος καί π. Παΐσιος, ἔκαναν μεγάλη ἄσκηση, και, ὅταν διαβάση κανείς προσεκτικά τόν βίο τους, θά διαπιστώση ὅτι ἔφθασαν σέ μεγάλα ὕψη ἁγιότητος. Γι’ αὐτό δέν ὑπάρχει διαφορά μεταξύ τοῦ ἁγίου Πορφυρίου καί τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ὅταν δῆ κανείς τήν ζωή τους μέ θεολογικά, ἐκκλησιαστικά καί ἀσκητικά κριτήρια. Μόνον ὅποιος δέν γνωρίζει στό βάθος τήν ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ἀσκητική καί ἡσυχαστική ζωή, μπορεῖ νά καταλήξη σέ ἐσφαλμένα καί αὐτονομημένα συμπεράσματα. Ἡ ἁγιοκατάταξη καί τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων ἀσκητῶν ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας δείχνει τήν ἑνότητά τους στήν ἄσκηση, τήν προσευχή, τήν θεοπτία».
Οἱ δύο αὐτοί φωτεινοί ὁδοδεῖκτες τῆς πορείας μας πρός τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση, ἅγιος Πορφύριος καί ἅγιος Παΐσιος, πρέπει νά γίνουν καί οἱ σύμβουλοί μας στούς διαλόγους, διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς, ἀλλά ὄχι συγκρητιστικούς. Φθάνει πιά ὁ ἐμπαιγμός, ἡ παραπληροφόρηση, τά ὕπουλα σκοτεινά σχέδια εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ πονεμένου, ἀκατήχητου, παραμελημένου καί προδομένου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τά γράφουμε αὐτά μέ ἐν Χριστῷ πόνο, δάκρυα, ἀγωνία, ἐνδιαφέρον καί φόβο Θεοῦ, Κρίσεως, Δευτέρας Παρουσίας Χριστοῦ καί θανάτου. Δέν εἴμαστε ὑπεράνω τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ κάτι παράλληλο πρός τήν Ἐκκλησία, δέν θέλουμε ν’ ἀκολουθήσουμε οὔτε τούς Οἰκουμενιστές, οὔτε τούς οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτές πρός τόν πνευματικό, θεολογικό, ἐκκλησιαστικό καί ἀσκητικό κατήφορο πρός τήν Κόλαση, ὅπου αὐτοί θέλουν νά μᾶς βάλουν. Παρακαλοῦμε ταπεινῶς, υἱϊκῶς, εὐσεβάστως καί γονυπετεῖς μετά δακρύων τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ν’ ἀλλάξουν πνευματική καί θεολογική πορεία ἐπί τό παραδοσιακότερον, ἁγιώτερον καί ἐκκλησιαστικώτερον.
Ὅποιος καλοπροαίρετος ὀρθόδοξος χριστιανός μελετήσει τήν πολιτική, οἰκονομική, στρατιωτική, ἐκκλησιαστική, θεολογική, ἀσκητική καί ἐκπαιδευτική ἱστορία τοῦ Γένους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωμηοσύνης, θά διαπιστώσει, μέ πονο καί ἔκπληξη, ὅτι κάθε φορά, πού οἱ πρόγονοί μας ἔκαναν ὑποχωρήσεις σέ θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως, Θείας Λατρείας καί Ὀρθοδόξου διοικήσεως, σχεδόν ἀμέσως ὑφίσταντο ἐθνικές καί λοιπές συμφορές καί καταστροφές. Ὑπενθυμίζουμε σέ ὅλους ὅτι γι’αὐτό ἡ Ἑλλάδα τώρα πάει νά σβήσει, ἐκτός ἄν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία, οἱ Ἁγιορεῖτες, οἱ Κύπριοι καί Ἑλλαδῖτες Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς λυπηθοῦν καί παρακαλέσουν τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό νά γίνει ἵλεως καί παρηγορητής στούς κινδύνους, πού περνᾶμε τώρα.
Εἶναι στό χέρι ὅλων μας ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στήν πνευματική καί θεολογική ἀτμόσφαιρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀμήν. Γένοιτο. [1] http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/12788-enimerosi-tis-ekklisias-tis-ellados-gia-tin-agia-kai-megali-sunodo, https://katanixis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_779.html
[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 358
[3] Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ἀποτείχιση ἀπό τήν αἵρεση, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία, http://aktines.blogspot.gr/2017/02/blog-post_25.html
[4] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, 11η ὁμιλία πρός Ἐφεσίους.
[5] Εἰσήγησις τῆς Α.Θ.Π., τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, πρός τήν Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, (Γενεύη, 22 Ἰανουαρίου 2016), http://aktines.blogspot.gr/2016/01/blog-post_930.html
Πηγή: Blog "Κατάνυξις"