«Ο γούν παρά των Αρειανών πόλεμος απόδειξιν έχει ορθότητος ουκ ολίγην...»
[Μ. Βασίλειος – Επιστολή (266) προς Πέτρον Αλεξανδρείας]
[Μ. Βασίλειος – Επιστολή (266) προς Πέτρον Αλεξανδρείας]
Σε πολλά άρθρα του περιοδικού «ΣΤΑΥΡΟΣ», στο παρελθόν, ο σεβαστός π. Δανιήλ Αεράκης είχε επικεντρωθεί σε σημαντικά γεγονότα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στην προοπτική της Ορθόδοξης ομολογίας. Τα άρθρα αυτά τα χαρακτήριζε γραμματική ευκινησία, ορθόδοξη διεισδυτικότητα, ποιμαντική ανησυχία και επιστημονική υπευθυνότητα – ευστροφία.
Όλα αυτά υποστασιοποιούσαν τη διαλεκτική του, ως συνειδητό κληρικό, ως συνειδητό διαχειριστή της Ορθόδοξης αλήθειας, πλησίον ενός μεγάλου – σύγχρονου Πατέρα της Εκκλησίας, του π. Αυγουστίνου Καντιώτη (Φλωρίνης).
Τα άρθρα εκείνα φανέρωναν μια χτυπητή συνάφεια ανάμεσα στην Ορθόδοξη–αγωνιστική γραμμή του επισκόπου Αυγουστίνου και του φρονήματος του π. Δανιήλ Αεράκη. Αυτό συνέβαινε και με τον σημερινό επίσκοπο π. Ιερεμία Φούντα.
Σήμερα, δυστυχώς, ξεδιπλώθηκε ένα άλλο, μη ορθόδοξο φρόνημα του π. Δανιήλ. Καταφάσκει στην οικουμενιστική εκκλησιολογική στάση–ιδεολογία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.
Δεν θα υπογραμμίσω θέσεις του στο περιοδικό «ΣΤΑΥΡΟΣ», που εύστοχα υπογράμμισαν αγωνιστικά ορθόδοξα ιστολόγια. Θα αναφερθώ σ’ ένα σύγχρονο εκκλησιαστικό γεγονός, που η ανάλυσή του προϋποθέτει συνειδητό βύθισμα στην καρδιά και στην Ορθόδοξη αλήθεια.
Σεβαστέ π. Δανιήλ, αν έγραφες ένα άρθρο για τον «αφορισμό» του κ. Σωτηρόπουλου, ποιες θα ήταν οι αντικειμενικές εκτιμήσεις σας;
Ο «αφορισμός» του καθόρισε το Εκκλησιαστικώς «ορθόν», ως μορφή Οικουμενιστικής Πολιτικής του Πατριαρχείου ή ήταν αφορισμός δίκαιος;
Γνωρίζουμε, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός είχε ελεγχθεί από τους κ. Σωτηρόπουλο και π. Αυγουστίνο, για βλάσφημες θέσεις του, για φρόνημα ξένο προς τη δογματική αλήθεια της Εκκλησίας. Δεν επιτιμήθηκε όμως από το Πατριαρχείο, ως όφειλε.
Ερωτήματα: π. Δανιήλ, ο «αφορισμός» του Νίκου Σωτηρόπουλου, ως υπεράσπιση του Αυστραλίας, δεν αποτελεί εκκλησιαστική αντικανονικότητα και άρνηση δογμάτων της Εκκλησίας, που τόσο φανερά διατύπωσε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Στυλιανός Χαρκιανάκης;
Ο «αφορισμός» δεν λειτούργησε ως απαλλακτική διάθεση–απόφαση για τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας και ως κάλυψη των δογματικών εκτροπών του;
Πώς λέγετε, λοιπόν, ότι ο κ. Βαρθολομαίος μόνο σε αντικανονικές ενέργειες προχώρησε και όχι σε άρνηση δογμάτων;
Για τις δογματικές (αιρέσεις) εκτροπές του κ. Βαρθολομαίου, σας απάντησαν εμπεριστατωμένα πολλοί συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ο «αφορισμός» όμως του κ. Σωτηρόπουλου –ως έσχατη μορφή πνευματικού διωγμού– φανερώνει το αιρετικό φρόνημα του κ. Βαρθολομαίου, για τον οποίο προσευχώμεθα για την μετάνοια–σωτηρία του.
Για τον μεγάλο θεολόγο κ. Σωτηρόπουλο και για τους διωκόμενους, σήμερα, Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς, ισχύει: «Ων ει και μηδέν άλλο συνίστη την Ορθοδοξίαν, ο γούν παρά των Αρειανών πόλεμος απόδειξιν έχει ορθότητος ουκ ολίγην τοις ευγνωμόνως λογιζομένοις»· δηλ.: «και τίποτε άλλο να μη συνιστά την Ορθοδοξίαν του φρονήματός των, τουλάχιστον η εναντίον τους πολεμική των Αρειανών (γράφε, οικουμενιστών!) αποτελεί όχι μικράν απόδειξιν ορθοφροσύνης δι’ όσους σκέπτονται λογικά», παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή του (266).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ