Ἡ Ὁδός καί τά πονηρά δρομάκια (16 Σεπτεμβρίου 2017)

«Οὗτος ὁ λαὸς τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ·  μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων»[1]

                Σέ κήρυγμα τήν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ, στό Εὐαγγέλιο τῆς Τελικῆς Κρίσεως[2], κάποιος Ἱεροκήρυκας ἐπεσήμανε ὅτι ὁ Θεός θά κρίνει τά ἔθνη μέ μοναδικό κριτήριο τήν ἀγάπη. «Ἀγάπη..., ἀγάπη..., ἀγάπη...», τόνισε μέ παραδείγματα. Ὅταν μετά τό «Δι’ εὐχῶν» τόν ρώτησα: «Πάτερ, πίστη δέν χρειάζεται, μόνο ἀγάπη;», μοῦ ἀπάντησε: «Πόσα ἑκατομμύρια νομίζεις ὅτι εἴμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νομίζεις ὅτι μόνο ἑμεῖς θά σωθοῦμε;» καί τά παρόμοια, μειώνοντας ἤ καλύτερα, ἐκμηδενίζοντας τήν ἀξία τῆς πίστεως. Ὡς ἐνισχυτικό δέ, τῶν ἀπόψεῶν του, ἦταν  οἱ πολύχρονες σπουδές του στή Θεολογική Σχολή! «Τί νά σοῦ πῶ, αὐτά μαθαίναμε τόσα χρόνια στήν Θεολογική Σχολή».

            Ἀπό τούτη τήν ἀναφορά μου, προκύπτουν τρία ἐρωτήματα, οἱ ἀπαντήσεις τῶν ὁποίων, ὅπως φαίνεται, δέν εἶναι καί τόσο αὐτονόητες:

            α. Ὁ Χριστός κατά τήν περιγραφή τῆς εἰκόνος τῆς τελικῆς κρίσεως, μιλᾶ μόνο γιά ἀγάπη;

            β. Ὑπάρχουν καί ἄλλες ὁδοί σωτηρίας; καί

            γ. Μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά Ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές;

            α. Τήν ἡμέρα τῆς μελλούσης κρίσεως[3], ὅταν ἔλθει ὁ Κύριος μέ ὅλη τή δόξα Του καί μέ ὅλους τούς ἀγγέλους μαζί Του καί συναχθοῦν ἐνώπιόν Του πάντα τά ἔθνη, τότε θά χωρίσει αὐτούς πού θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτούς πού θά κολασθοῦν μαζί μέ τό ἀφεντικό τους, τόν Διάβολο. Οἱ μέν πρῶτοι ἔλαμψαν μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν πλησίον τους, διότι πρῶτο ἀπ’ ὅλους καί ὅλα ἀγάπησαν τόν Χριστό. Ἔθρεψαν πεινασμένους, ξεδίψασαν διψασμένους, φιλοξένησαν ξένους, ἔντυσαν γυμνούς, συμπαραστάθηκαν σέ ἀρρώστους καί ἐπισκέφτηκαν φυλακισμένους. Καί ὅταν ὁ Κύριος τούς ἐπιβράβευσε, ἀπό τήν μεγάλη ταπείνωσή τους, κατά τό παράδειγμα τοῦ Διδασκάλου τους, Τοῦ εἶπαν: «Πότε σέ εἴδαμε Κύριε, καί κάναμε ὅσα εἶπες;»

Σέ ἀντίθεση, οἱ ἐξ εὐωνύμων δέν εἶδαν πουθενά τόν Χριστό, δέν ἄκουσαν ποτέ τή διδασκαλία Του γιατί ὅταν ζοῦσαν τήν ἐπίγεια ζωή τους «ἐνῶ ἔβλεπαν, δέν ἔβλεπαν, καί ἐνῶ ἄκουγαν, δέν ἄκουγαν οὔτε καταλάβαιναν»[4]. Δέν μετενόησαν οὔτε τήν ἔσχατη στιγμή, τυφλωμένοι ἀπό τήν ὑπερηφάνεια πού κληρονόμησαν ἀπό τόν δικό τους τόν πατέρα.

Ὅταν ἕνας ἀπό τούς γραμματεῖς ρώτησε τόν Ἰησοῦ, ποιά ἐντολή εἶναι ἀνώτερη ὅλων, ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Πρώτη πάντων ἐντολή· ἄκουε, ᾿Ισραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι·  καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή. καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ γραμματεύς· καλῶς, διδάσκαλε, ἐπ᾿ ἀληθείας εἶπας ὅτι εἷς ἐστι καὶ οὐκ ἔστιν ἄλλος πλὴν αὐτοῦ· καὶ τὸ ἀγαπᾶν αὐτὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς συνέσεως καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος, καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτὸν πλεῖόν ἐστι πάντων τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ θυσιῶν. καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς ἰδὼν ὅτι νουνεχῶς ἀπεκρίθη, εἶπεν αὐτῷ· οὐ μακρὰν εἶ ἀπὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ·»[5]. Δέν εἶσαι μακριά ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ἐξηγώντας γιατί ἡ δεύτερη ἐντολή εἶναι ὅμοια μέ τήν πρώτη, λέγει: «Διότι αὐτή προετοιμάζει ἐκείνην καί συγχρόνως συγκροτεῖται ἀπό αὐτήν. Διότι, ‘‘ὁ καθένας πού πράττει τό κακόν, μισεῖ τό φῶς, καί δεν ἔρχεται πρός τό φῶς διά νά μή γίνουν φανερά τά ἔργα του’’. Καί πάλιν· ‘‘Εἶπεν ὁ ἄφρων εἰς τόν ἑαυτόν του· Δέν ὑπάρχει Θεός’’. Καί τί προκύπτει ἀπό αὐτό; Ὅτι ‘‘διεφθάρησαν καί ἔγιναν μισητοί ἀπό τά ἔργα των’’ καί πάλιν· ‘‘Ἡ φιλαργυρία εἶναι ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, τήν ὁποίαν ἐπιθυμοῦντες μερικοί ἀπεπλανήθησαν ἀπό τήν πίστιν’’. καί· ‘‘Αὐτός πού μέ ἀγαπᾷ θά τηρήσῃ τάς ἐντολάς μου’’. Ὅλαι δέ αἱ ἐντολαί αὐτοῦ μέ ἀποκορύφωμα αὐτῶν εἶναι· ‘‘Νά ἀγαπήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου, καί τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτόν σου’’.» [6].

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό σημαίνει ἀγάπη γιά τόν πλησίον καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον συντελεῖ στήν διαφύλαξη τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ πραγματική ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπό μας χωρίς διακρίσεις, πρέπει νά περάσει πρῶτα ἀπό τόν Θεό, νά μεταγγιστεῖ ἀπό τήν ὅντως Ἀγάπη. Τότε καί μόνον τότε μπορεῖ νά ἀγαπήσει κάποιος ἄδολα, ἀνιδιοτελῶς καί θυσιαστικά τόν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο, ἀκόμα καί τόν χειρότερό του ἐχθρό. Τότε μπορεῖ νά τόν εὐσπλαχνιστεῖ, ὅπως ὁ Κύριος εὐσπλαχνίζονταν τά πλήθη πού Τόν ἀκολουθοῦσαν ἀκούοντας ρήματα ζωῆς αἰωνίου καί Αὐτός μεριμνοῦσε γιά τήν τροφή τους ἤ ὅπως εὐσπλαχνίζονταν τούς ἀσθενεῖς καί τούς δαιμονισμένους καί τούς θεράπευε. Οἱ καλές πράξεις χωρίς Χριστό ἐξυπηρετοῦν ἄλλα (πονηρά) συμφέροντα καί στήν καλύτερη περίπτωση, θρέφουν καί θεριεύουν τόν ἐωσφορικό ἐγωισμό τοῦ πράττοντος.

β. Στό δεύτερο ἐρώτημα, ἀπάντηση δίδει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός:  «Καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ»[7]. Γιά ὅσους δέν καταλαβαίνουν τά γραφόμενα: «Καί καθώς ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τό φίδι στήν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νά ὑψωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά μή χαθεῖ καθένας πού πιστεύει σ’ Αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια. Γιατί τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τόν Υἱό Του τό μονογενή, γιά νά μή χαθεῖ καθένας πού πιστεύει σ’ Αὐτόν, ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια. Γιατί ὁ Θεός δέν ἀπέστειλε τόν Υἱό στόν κόσμο, γιά νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ.»!

 «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ»[8]. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;»[9].

«Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται»[10]. «Πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.  ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος»[11].

Οἱ δύσπιστοι ἄς ἀναρωτηθοῦν: Γιατί χρειάστηκε τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος νά ἐνσαρκωθεῖ, νά ὑποστεῖ τά πάνδεινα ἀπό τόν φθόνο τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τόν θάνατο; Γιατί δίδει ἐντολή νά κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιό Του σέ ὅλα τά ἔθνη καί γιατί νά μήν ἔρθει τό τέλος, ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, πρίν αὐτό (τό Εὐαγγέλιο) κηρυχθεῖ καί στήν τελευταῖα γωνιά καί ἄκρη τῆς γῆς; Ἔκανε ὁ Χριστός μας κάποιο λάθος καί τελικά ὑπάρχουν καί ἄλλες ὁδοί σωτηρίας;  Ὄχι φυσικά, ἀπλῶς ὁ Κύριός μας φρόντισε νά μᾶς εὶδοποιήσει ὅλους καί δυστυχῶς θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι, δέν θά μπορέσουμε νά Τοῦ ποῦμε, στήν τελική κρίση: «Πότε ἀκούσαμε γιά Ἐσένα Κύριε; Πότε σέ εἴδαμε; Δέν γνωρίζαμε ὅτι Ἐσύ εἶσαι ἡ Ὁδός γιά τή σωτηρία!», ὅπως Τοῦ εἶπαν οἱ ἐξ εὐωνύμων.

Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντὶ τῷ λαῷ ᾿Ισραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής. οὗτός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενηθεὶς ὑφ᾿ ὑμῶν τῶν οἰκοδομούντων, ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας. καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[12]. Τουτέστιν: «Γνωστό ἄς εἶναι σέ ὅλους ἐσᾶς καί σέ ὅλο τό λαό Ἰσραήλ ὅτι μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου πού ἐσεῖς σταυρώσατε, τόν Ὁποίο ὁ Θεός ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς, μέ αὐτό Αυτός παρίσταται ἐνώπιόν σας ὑγιής. Αὐτός εἶναι ὁ λίθος πού ἐξουθενώθηκε ἀπό ἐσᾶς τούς οἰκοδόμους, πού ἔγινε ἀκρογωνιαῖος λίθος. καί δέν ὑπάρχει σέ κανέναν ἄλλο ἡ σωτηρία, γιατί οὔτε ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα κάτω ἀπό τόν οὐρανό, πού νά ἔχει δοθεῖ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, μέ τό ὁποίο πρέπει ἑμεῖς νά σωθοῦμε». 

γ. Ἐρευνῶντας τούς καρπούς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῆς Πατρίδος μας, ἔχοντας ὑπ’ ὅψιν τό τοῦ Κυρίου μας: «ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται»[13], μποροῦμε νά ἐξάγουμε ἀβίαστα καί ἀσφαλῆ συμπεράσματα. Εἶναι βεβαίως γνωστό, ἐδῶ καί χίλια χρόνια, ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καταδικασμένη ἀπό Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους, καθώς καί ἀπό πολλούς ἁγίους, παλαιούς καί σύγχρονους· τό γνωρίζει ἐπίσης καί ἡ κάθε εὐσεβῆς γιαγιά στό πιό ἀπομακρισμένο χωριό τῆς χώρας μας. Ἐπίσης, αἱρέσεις εἶναι καί οἱ προτεσταντικές ὁμολογίες πού ἀποκόπησαν ἀπό τόν Παπισμό καί συναποτελοῦν, κάποιες ἀπό αὐτές, τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιῶν». Δέν τολμοῦμε φυσικά, να μιλήσουμε γιά Ἰσλάμ καί γιά δῆθεν «μονοθεϊστικές» θρησκεῖες, καθώς ἀπέχουν μακράν ἀπό τήν ὁρθή Πίστη.

Τί λένε ὅμως οἱ Θεολογικές Σχολές γιά αὐτά; Ὅπως θά παρατηρήσουμε, ἡ Θεολογική τοῦ Ἀ.Π.Θ. κατέχει τά «πρωτεῖα» στίς καινοτομίες! Ἀς μιλήσουν τά γεγονότα.

1. «Πόλη τοῦ Βατικανοῦ, 5 Οκτωβρίου 2011. Σύμφωνα μέ Ρωμαιοκαθολικά Μ.Μ.Ε στόν Πάπα  Βενέδικτο XVI  ἀπονεμήθηκε τό Χρυσό Μετάλλιο τοῦ Ἀποστόλου Ἰάσωνα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό ἀντιπροσωπεία τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης. Τό μετάλλιο ἔδωσαν προσωπικά ὁ πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἀποφοίτων  καί οἱ ὑποψήφιοι διδάκτορες τοῦ πανεπιστημίου, Στέφανος Ἀθανασίου  καί ὁ Γενικός Γραμματέας, Σίσκος Ζήσης».[14]

2. «Στίς 7.3.2014 εἴκοσι τρεῖς (23) ‘‘προο­δευτικοί’’ θεολόγοι πανεπιστημιακοί ψήφισαν κατά τήν συνεδρίαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας κάτι πού εἶχε ἀρχίσει νά μαγειρεύεται ἐν κρυπτῷ ἤδη πρίν ἀπό ἕναν τουλάχιστον χρόνο. Ψήφισαν τή δημιουργία ‘‘Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Ἰσλαμικών Σπουδῶν’’, δηλαδή οὐσιαστικά ἑνός ‘‘οἰονεῖ Τμήματος Ἰσλαμικών Σπουδῶν’’ ἐντός τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀ.Π.Θ.!»[15].

 Παρότι ὑπῆρξαν πολλές ἀντιδράσεις, ἀπό τόν οἰκεῖο, ἀλλά καί ἄλλους, Μητροπολίτη, ἀπό τόν πιστό ἑλληνικό λαό καί τούς Θεσσαλονικεῖς, ἀπό σωματεία καί πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποίοι κατά τήν πάγια τακτική τῶν οἰκουμενιστικῶν παραγόντων στολίστηκαν μέ τά γνωστά κοσμητικά ἐπίθετα «ταλιμπάν», «συντηρητικοί,» κ.ο.κ., δόθηκε τό «πράσινο φῶς»! Πλέον, μαζί μέ τήν Διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ θά διδάσκεται καί αὐτή τοῦ ἀντιχρίστου, σάν νά μήν ὑπῆρχαν ἄλλες ἐπιλογές καί προτάσεις. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός δίδασκε χαρακτηριστικά: «ὁ ἀντίχριστος ὁ ἕνας εἶναι ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι στὸ κεφάλι μας (σ.γ. ὁ Μωάμεθ). Χωρὶς νὰ εἴπω τὸ ὄνομά του, τὸ καταλαβαίνετε»[16].

3. «Ὀρθόδοξοι, Καθολικοί, Γρηγοριανοί Ἀρμένιοι, Ἀγγλικανοί καί Εὐαγγελικοί, παραμερίζοντας αὐτά πού διαίρεσαν τό χριστιανικό κόσμο, συμμετείχαν χτές βράδυ στή Θεσσαλονίκη σέ κοινή προσευχή γιά τήν ἐνότητά τους. Ἡ ἐκδήλωση, πού πραγματοποιεῖται ἀδιαλείπτως ἀπό τό 1978, ἀναδεικνύει τό πολυπολιτισμικό παρελθόν μιᾶς πόλης πού εἶχε μάθει νά σέβεται καί νά κατανοεῖ τή διαφορά. ... Ὁ καθηγητής τῆς Θεολογίας στό ἈΠΘ, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς καθηγητές τοῦ ἈΠΘ πού συμμετέχουν κάθε χρόνο στή βραδιά συμπροσευχῆς. «Σέ ἕναν κόσμο πού χαρακτηρίζεται ἀπό ἔντονες ἀντιπαραθέσεις καί ἀνάπτυξη ἀνταγωνιστικῶν σχέσεων σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, τό αἴτημα γιά συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων προβάλλει συνεχῶς ἐπιτακτικότερο. ... Μέ αὐτές τίς σκέψεις ξεκίνησε πρίν ἀπό 30 περίπου χρόνια καί στήν πόλη μας ἡ διοργάνωση μιᾶς Βραδιᾶς Οἰκουμενικῆς Προσευχῆς στήν κρύπτη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπιτυχία ἐκείνης τῆς πρώτης διοργάνωσης ἐνθάρρυνε ὅλους ὅσοι ἀπό καιρό εἴχαμε μέ ζῆλο στρατευτεῖ στήν προώθηση τῆς οἰκουμενικῆς ἰδέας στήν πόλη μας νά ἐντείνουμε τίς προσπάθειές μας. ...»[17].

4. Καθηγητές, τόσο τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν[18], ὅσο καί τοῦ ἀντίστοιχου Τμήματος τοῦ Ἀ. Π. Θεσσαλονίκης[19], σπούδασαν στήν Ἑσπερία[20] μέ τά παπικά καί προτεσταντικά γράμματα, ὑπῆρξαν ὑπότροφοι τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ)» καί ἔχουν λάβει τά μεταπτυχιακά διπλώματά τους στήν οἰκουμενική κίνηση μέ βαθμό «Ἄριστα», λαμβάνουν μέρος σέ συνεδριάσεις τοῦ ΠΣΕ, κατέχουν καίριες θέσεις στίς δομές του καί προωθοῦν τήν Οἰκουμενιστική κίνηση γενικότερα ἀλλά καί εἰδικότερα, μέσα ἀπό τό ὁμώνυμο μάθημα (Οἰκουμενική κίνηση).

5. «Ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Σύνοδο ἀπέστειλε νωρίτερα σήμερα, ὅπως πρῶτο εἶχε γράψει ἀπό χθές βράδυ τό Amen.gr, ὁμάδα καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας του Ἀ.Π.Θ. μέ τήν ὁποία καταδικάζεται ἡ στάση ὁρισμένων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος ἔναντι τῆς συνοδικῶς ληφθείσης ἀποφάσεως συμμετοχῆς της στούς διαχριστιανικούς διαλόγους. Ἰδιαίτερη ἀναφορά μάλιστα γίνεται στή στάση καί τά ‘‘ἀναθέματα’’ πού ἐξαπέλεισε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ ἐνῶ οἱ Καθηγητές δέν παραλείπουν νά ἀναφερθοῦν καί στόν Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ. (Δημοσίευση: 30 Μαρ. 12)»[21].

 Οἱ εἴκοσι ὁκτώ καθηγητές ἀνησύχησαν, διότι ἡ Ἱερᾶ Σύνοδος δέν ἤλεγξε τούς δυό Μητροπολῖτες, καθώς δέν ἀρμόζει στήν σύγχρονη ἐποχή ἡ τήρηση τῆς Παραδόσεως. Αὐτά εἶναι ξεπερασμένα καί φονταμενταλιστικά, ἐνῶ οἱ «διάλογοι» πρέπει νά συνεχιστοῦν πάση θυσία, διότι ἀκόμη  εἶναι ὑψωμένη ἡ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας στή Ἑλλάδα.

«Τελευταῖα», γράφει ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, «διάβασα κείμενα ἀκαδημαϊκῶν διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν σέ διάφορες Θεολογικές Σχολές τοῦ ἐξωτερικοῦ καί τοῦ ἐσωτερικοῦ, γιά ἐκκλησιολογικά θέματα, γιά τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γιά τό ἄν ταυτίζωνται τά χαρισματικά μέ τά κανονικά ὅρια, γιά τό ἄν ὑπάρχουν «Ἐκκλησίες» ἔξω ἀπό τήν Μία Ἐκκλησία.

Κατάλαβα ὅτι διαπράττονται δύο βασικά λάθη.

Τό πρῶτον ὅτι συγχέουν τήν ὕπαρξη μερικῶν Χριστιανῶν ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ἔχουν προσευχή καί ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ, μέ τό πλαίσιο τῶν ἑτεροδόξων Ὁμολογιῶν, στό ὁποῖο ἀνήκουν. Δηλαδή, ὑπάρχουν διάφοροι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σέ Χριστιανικές Ὁμολογίες καί διακρίνονται γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἔχουν αἴσθηση τῆς μετανοίας, μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή, προσεύχονται καί γενικά ἀναζητοῦν τήν σωτηρία τους. Ὅπως, ὑπάρχουν καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πού δέν ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Καί φυσικά, ὁ Θεός ἔχει τήν πλήρη ἁρμοδιότητα νά σώση καί ἀνθρώπους πού εἶναι ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως καί νά καταδικάση Ὀρθοδόξους Χριστιανούς πού δέν ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του.

Ἀλλά, ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τίς διαφορές μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν διαφόρων ἑτεροδόξων Ὁμολογιῶν, καί ὅτι οἱ ἑτερόδοξες Ὁμολογίες ἐκκλίνουν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως διατυπώθηκε ἀπό τούς Πατέρας στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τό ἐννοοῦμε στό δογματικό ἐπίπεδο, ἐξετάζουμε τήν διαφορά στά δόγματα, τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν καί τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων. Δέν ἀποκλείεται, ὅμως, σέ αὐτές τίς Ὁμολογίες νά ὑπάρχουν Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο καί νά ἀναζητοῦν τόν Θεό, ὁπότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἀνάλογη.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τά μέλη της σώζονται ὅταν ζοῦν ὀρθόδοξα, ὅταν ἔχουν ὀρθοδοξία καί ὀρθοζωΐα. Ὁ Χριστός σώζει τούς ἀνθρώπους διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Δέν συμβαίνει τό ἴδιο, ὅμως, μέ τήν ἑτερόδοξη ὁμάδα ἤ κοινότητα, ἡ ὁποία δέν σώζει τά μέλη της. Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔχει γράψει:

«Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Ὁ Χριστός προσφέρει τήν σωστικήν χάριν εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅταν σώζεται κανείς ἐκτός τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο σημαίνει πώς ὁ Χριστός ὁ ἴδιος σώζει αὐτόν. Ἐάν αὐτός εἶναι μέλος ἑτερόδοξον, τότε σώζεται οὗτος διότι τόν σώζει ὁ Χριστός καί οὐχί ἡ "Παραφυάς" εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει»[22].»

«Ἀγαπητοί ἀδελφοί! Τί πρέπει νά κάνουμε γιά νά σωθοῦμε; Τήν ἀπάντηση σ’ αὐτό τό ἐρώτημα, τήν πιό ἰκανοποιητική ἀπάντηση, τή βρίσκουμε στό Εὐαγγέλιο. Ὁ Κύριος δήλωσε ὅτι γιά νά σωθοῦν ὅσοι δέν πιστεύουν στόν Χριστό, πρέπει ὁπωσδήποτε νά πιστέψουν σ’ Αὐτόν· καί γιά νά σωθοῦν ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό, πρέπει ὁπωσδήποτε νά ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του. Αἰώνια θά χαθεῖ ὅποιος δέν πιστεύει στόν Χριστό. Αἰώνια θά χαθεῖ καί ὅποιος λέει μέ τά χείλη του ὅτι πιστεύει στόν Χριστό, ἀλλά μέ τά ἔργα του Τόν ἀρνεῖται, δηλαδή δέν τηρεῖ τίς ἁγίες ἐντολές Του. Μ’ ἄλλα λόγια: Γιά τή σωτηρία χρειάζεται ζωντανή πίστη στόν Χριστό. Ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ρώτησαν τόν Κύριο, «Τί πρέπει νά κάνουμε, γιά νά ἐκτελοῦμε τά ἔργα τοῦ Θεού;». Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: «Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά πιστέψετε στόν Ἀπεσταλμένο Του» (Ἰω. 6, 28-29).

Ἡ ζωντανή πίστη στόν Χριστό εἶναι ἔργο, ἔργο θεῖο καῖ μεγάλο τόσο, πού μ’ αὐτό ἐκπληρώνεται ἡ σωτηρία. Ἡ ζωντανή πίστη ἐκφράζεται μέ τήν ὅλη ζωή, μέ τήν ὅλη ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Περιλαμβάνει τίς σκέψεις του, τά αἰσθήματά του, τή διαγωγή του. «Ὅποιος πιστεύει» μέ τέτοια πίστη, «ἔχει τήν αἰώνια ζωή». «Καί νά ποιά εἶναι ἡ αἰώνια ζωή: Ν’ ἀναγνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι Ἐσένα ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό, καθώς κι Ἐκείνον πού ἔστειλες, τόν Ἰησοῦ Χριστό» (Ἰω. 17, 3). Ἡ ζωντανή πίστη εἶναι θέαση καί γνώση τοῦ Θεοῦ (Βλ. Ἐβρ. 11, 27). Ἡ ζωντανή πίστη εἶναι ζωή ἁφιερωμένη ὁλοκληρωτικά στήν εὐσέβεια καί νεκρωμένη γιά τόν κόσμο. Ἡ ζωντανή πίστη εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τή μεγάλη δωρεά ζητοῦσαν ἀπό τόν Κύριο οἱ ἀπόστολοί Του, ὅταν Τοῦ ἔλεγαν: «Αὔξησε τήν πίστη μας». Μόνο μέσω τῆς ζωντανῆς πίστεως μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀπαρνηθεῖ τά δῆθεν καλά τῆς πεσμένης φύσεώς του καί νά γίνει μαθητής καί ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου μέ σκέψη, καρδιά καί διαγωγή ταιριαστές στήν ἀνακαινισμένη ἀπ’ Αὐτόν φύση.»[23]

Α.Ο.

---

[1] Μάρκ. 7, 6-7

[2] Ἐδῶ προκύπτει καί μιά, φαινομενικά, ἄσχετη ἀπορία, κρατώντας στά χέρια μας τήν Καινή Διαθήκη τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας ἐκτυπώνει καί ἀνατυπώνει τίς Καινές Διαθῆκες σέ προτεσταντική ἑταιρεία; Δέν ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀποκτήσει δικό της ἐκτυπωτικό οἶκο γιά νά τυπώνει τήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα νά τήν διανέμει δωρεάν; Δέν εἶναι «βασική ἀρχή» ὅτι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ»; (Ματθ. 4, 4)

[3] Ματθ. 25, 31-46

[4] «ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι», Ματθ. 13, 13

[5] Μάρκ. 12, 29-34

[6]  Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ἄπαντα τά ἔργα, «Ὑπόμνημα εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ε.Π.Ε., Ἐκδοτικός Οἶκος Ἐλευθερίου Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 461-463

[7] Ἰω. 3, 14-17

[8] Ἰω. 14, 6

[9] Ἰω. 11, 25-26

[10] Μάρκ. 16, 15-16

[11] Ματθ. 24, 11-14

[12] Πράξ. Ἀπ. 4, 10-12

[13] Ματθ. 12, 33

[14] http://aktines.blogspot.gr/2011/10/blog-post_9023.html

[15] «Τρελαθήκαμε τελείως; Τμήμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἐντός τοῦ Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.!», https://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11177:trelathikame-teleios-tmima-islamikon-spoudon-entos-tou-tmimatos-theologias-a-p-th&Itemid=619, βλέπε καί: «’’Καιρικοί’’ καί ‘‘πανθρησκειακοί’’, οἱ ἰσλαμολάτρεις καί μουσουλμανολάγνοι καθηγητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Θεσσαλονίκης!!!»,

https://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11066:kairikoi-kai-panthriskeiakoi-oi-islamolatreis-kai-mousoulmanolagnoi-kathigites-tis-theologikis-sxolis-tis-thessalonikis&Itemid=619

[16] «Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἱερομάρτυρος, Ἐθνομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ Φιλοθεΐτου», http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/patrokosmas/bios-ergon.htm

[17] "Μιά προσευχή γιά τήν ἑνότητα", Ἐφημερίδα «Ἀγγελιοφόρος» Θεσσαλονίκης, (25/01/2009, σελ. 26), http://www.agelioforos.gr/archive/article.asp?date=1/25/2009&page=26, καί:

 http://religiousnet.blogspot.gr/2009/01/

[18] http://www.theol.uoa.gr/

[19] http://www.theo.auth.gr/

[20] Ὑπάρχουν ἐλάχιστες φωτεινές ἐξαιρέσεις

[21] «Βαρυσήμαντη ἐπιστολή Καθηγητῶν ἈΠΘ γιά τούς "ἀντιρρησίες" τῶν διαλόγων», http://www.amen.gr/article/barusimanti-epistoli-kathigitwn-apth-gia-tous-antirrisies-twn-dialogwn

[22] Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, «Τό κριτήριο τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας», http://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-250/4890-2017-250-01, τά ἔντονα γράμματα τοῦ γράφοντος.

[23] «Διδαχή τή IB’ Κυριακή τοῦ Ματθαίου γιά τή σωτηρία» (Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ), «Ἀσκητικές ὁμιλίες Α’» Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, ἐπισκόπου Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, http://alopsis.gr

Πηγή: Blog "Κατάνυξις"